Święcenia diakonów odbywają się już od czasów apostolskich. Zadaniem diakona jest udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie wiernym Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, zanoszenie Wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma św., nauczanie i napominanie wiernych, przewodniczenie nabożeństwom i modlitwom, sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędom żałobnym i pogrzebowym.
Obrzędy święceń są sprawowane przez biskupa podczas mszy św. po zakończeniu Liturgii Słowa. Po odczytaniu Ewangelii Kościół lokalny kieruje do biskupa prośbę o wyświęcenie kandydatów. Następnie kandydaci wobec biskupa i wszystkich zgromadzonych wyrażają gotowość pełnienia swej posługi zgodnie z wolą Chrystusa i Kościoła oraz pod zwierzchnictwem biskupa.
Słowami litanii do wszystkich świętych wierni modlą się za kandydatów, którzy w tym czasie padają na twarz. W dalszej kolejności ma miejsce istotny obrzęd święceń: biskup w milczeniu wkłada ręce na głowę każdego z kandydatów, po czym odmawia modlitwę święceń. Bezpośrednio potem diakoni nakładają właściwe im szaty liturgiczne: stułę noszoną na sposób diakoński (od lewego ramienia do prawego boku) oraz dalmatykę (ozdobną szatę z rękawami). Wówczas diakoni otrzymują księgę Ewangelii, co oznacza spoczywający na nich odtąd obowiązek jej głoszenia zarówno poprzez odczytywanie jej w liturgii jak również przepowiadanie słowem i czynem.
Ostatnim akordem święceń jest pocałunek pokoju z biskupem. W dalszej części liturgii diakonii po raz pierwszy wykonują swą posługę asystując biskupowi, przygotowując ołtarz, rozdzielając wiernym komunię św. i wygłaszają liturgiczne zachęty.
Poprzez przyjęcie święceń diakonatu dokonuje się wprowadzenie do stanu duchownego.
ks. Andrzej Sapieha
